0

Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, πάνω στη Γη, σε χρεοκόπημα.

Κατ'αρχάς, αγαπημένοι Αμερικανοί αναγνώστες μου (έχουν πάει ταξίδι οι Ουκρανοί και Γερμανοί φίλοι μας NYC φαίνεται - παιδιά δεν κάνω πλάκα, τα στατιστικά μου είναι ό,τι να 'ναι), να σας πληροφορήσω ότι ο κόσμος δεν τελείωσε!

Ναι, ναι καλώς διαβάσατε. Ζούμε. Δεν καήκαμε, δεν πνιγήκαμε, δεν μας κόπηκε το ρεύμα κι ούτε η ανάσα. Μετεωρίτες δεν έπεσαν, καλσόν δε σχίστηκαν και γενικά, όλα καλά. Περίπου δηλαδή. Καλά δε τα λες, αλλά δεν ήρθε η συντέλεια, ακόμα.

Δεν ξέρω τι θα κάνετε, τρέξτε, ψάξτε, googlάρετε ανηλεώς μέχρι να βρούμε την επόμενη Προφητεία του Τέλους που θα μας δώσει κουράγιο να σκεφτόμαστε "Έλα μωρέ, εδώ ο κόσμος τελειώνει κι εσύ σκας!".

Ναι αγαπημένε αναγνώστη (θα έλεγα ακροατή αλλά πάει καιρός από τότε που έκανα ραδιόφωνο (ιντερνετικό) ή έγραφα μιλώντας στον εαυτό μου), γιατί ήμασταν κάπως πιο ...αισιόδοξοι όταν ο κόσμος τέλειωνε. 100% απαισιόδοξοι οι Έλληνες πολίτες, λένε οι "έρευνες", ενώ οι Ισπανοί είναι μες στην τρελλή χαρά, οι αναίσθητοι, μόλις 98%.

Τώρα που είπα Ισπανία... Χαβιέεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε, έλα λίγο:


Πείτε με κακιά, αλλά τούτος μιλάει καλύτερα τα ελληνικά από πολλούς που έχω γνωρίσει ή παρακολουθήσει στο κανάλι της Βουλής. Επίσης είναι και γοητευτικός και ακόμα θα κάνω παράπονα στο φαρμακείο μου που δεν έχει τις παστίλιες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. 1.50 ευρώ νομίζω...αξίζουν. Αν σας φαίνονται πολλά, για κάθε παιδάκι με GAP φετινής σαιζόν που θα έρχεται για τα κάλαντα και που θα το κερνάτε μόνο κουραμπιέ για σπάσιμο (οκ, εντάξει, το παραδέχομαι, είμαι κακιά αλλά κι εμένα μου το 'χουν κάνει και να σας πω την αλήθεια, δε μ'αρέσουν οι κουραμπιέδες), βάλτε στην άκρη 20 λεπτά του ευρώ. Μέχρι το τέλος της καλαντοπερατζάδας, θα 'χετε μαζέψει κάνα 5ευρω άρα τουλάχιστον 3 τέτοια κουτάκια που θα ενισχύσουν τους συνανθρώπους μας, αλλά πάπαλα οι κουραμπιέδες (τόπο στα μελομακάρονααααααα).

Μιλώντας για Χριστούγεννα, δεν μπορώ να τα αντέξω! Δεν είναι μόνο τα κιλά που βάζω τρώγοντας αηδίες που τις παίρνω "για να 'χω κάνα κέρασμα στο σπίτι" (ΕΝΩ ΔΕΝ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΩΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΩ), είναι αυτή η πιεστική ανάγκη να χαρούμε σώνει και ντε. Το "καπιταλιστικό παύλα γιορτινό παύλα οικογενειακό παύλα κόκκινο" σκηνικό που για χρόνια κυνηγούσαμε.

 Ακόμα και φέτος που όλος ο κόσμος είναι μαύρος απ'τα προβλήματα, συνεχίζουν κάποιοι ανεκδιήγητοι άνθρωποι στην τηλεόραση και στα υπόλοιπα μέσα να μας βομβαρδίζουν με χρυσόσκονη και στολισμούς και "πως να διακοσμήσετε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι" με τη δικαιολογία ότι δίνουνε χαρά στον κόσμο. Μενεγάκη pleaaaaaase, δε δίνετε χαρά στον κόσμο. Ρώτα τους πως θα το γεμίσουν το τραπέζι... Τώρα θα μου πεις, πιο γεμάτο θα δείχνει με γκοφρέ χαρτί ολούθε γιατί από φαΐ...Ε...

Για το τέλος, θέλω να πω ότι ευχαριστώ το Θεό και την καλή μου τύχη που ζω και σήμερα, που έχω τα αναγκαία, αλλά και να μοιραστώ την αγαπημένη μου γιορτινή εμπειρία:

Αγουροξυπνημένο πρωί παραμονής Χριστουγέννων πριν 6 χρόνια, με την hype μάνα μου να τραγουδάει και να χορεύει κι εμένα κουρνιασμένη στον καναπέ να θέλω απλώς να με αφήσει άλλα πέντε λεπτά σε ησυχία, το σύντροφό της και το -μωρό τότε- γάτο μου να κάνουν αντρικές κουβέντες και τη Μαίρη την Πόπινς στο Mega... Τηγανίτες με λεμόνι, τσάι για πρωινό και γουργουρίσματα, λαμπάκια, κεράκια, χορός, τραγούδι (ε μου κάνει λίγο "καπιταλισ.... ANYWAY). Κι ήταν αυτά τα καλύτερα και τα τελευταία μας Χριστούγεννα με τη μαμά μου.

 IT WAS AWESOME. THANKS MOOOOOOOOOOOOOOM. 

My Patronus-Thought... Supercalifragilisticexpialidocious!!

 Άιλ χαβ ε μπλου Κρισμας γούιθ άουτ γιου 



Χρόνια πολλά, καλή χρονιά, καλά μυαλά κι άλλα πολλά!

0

Παιδιά σηκωθείτε...

...να βγείτε στους δρόμους!

Και επαναλαμβάνω την κακία μου στο twitter: Πάρτε και τον καναπέ μαζί σας εν ανάγκη!

Μια ακόμα βδομάδα με απεργίες. Εχμ...συγγνώμη. Μια ακόμα εβδομάδα που βυθίζουν το μέλλον μας στο απόλυτο μαύρο και ο κόσμος φωνάζει ....και δεν έχουμε και ΜουΜουΜουυυυ.

Αριστερή είμαι, αλλά είμαι και ρεαλίστρια. Βασικά, σε ό,τι αφορά πλέον στην Ελλάδα, τείνω στον πεσιμισμό. Κρίμας γιατί τόσα χρόνια πάλευα να γίνω οπτιμίστρια (γενικά) αλλά πια το βλέμμα προσπαθεί να πιάσει τον πάτο στο απύθμενο πηγάδι κι όχι την άκρη του ορίζοντα στο ηλιοβασίλεμα.

Λοιπόν, απεργίες! Οφείλω να σας πω, ότι πολλές φορές έχω αναθεματίσει απεργούς. Ειδικά τον Μ.Μ.Μ. που βρίσκουν και κάνουν στάσεις εργασίας στις εξεταστικές πάντα. Και μιλάω για τις στάσεις εργασίας, γιατί οι κύριοι καθηγητές μας θεωρούν ότι μπορείς να ρθεις απ'τις 8 το πρωί στη σχολή και να φύγεις 7 το απόγευμα για να δώσεις ένα μάθημα στις 2 το μεσημέρι. Ααααα. Πρόβλημά σου. Και θα μου πεις, οι καθηγητές μου φταίνε που είναι ανάλγητοι. Αν έχανες κι εσύ μαθήματα έτσι πολλάκις, θα σου 'φταιγαν κι οι απεργοί από ένα σημείο και μετά. Trust me (I'm an engineer to be).

Θυμάμαι παλιά, όταν ήμουν παιδί, σε κάτι απεργίες, ρώταγα την ιδιωτική υπάλληλο μήτηρ μου "Μαμά εσύ γιατί δεν απεργείς;" "Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν απεργούν παιδί μου.". Και φανταστείτε, η μαμά μου δούλευε κάτω από δημοκρατικές ή έστω από τις δημοκρατικότερες συνθήκες που μου έχουν περιγραφεί ποτέ. Κι αν και φυσικά θα είχε αιτήματα να απεργήσει γι'αυτά κι αν και αριστερή-αριστερήηηηηηηηηηηηηηηηη, "οι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν απεργούν παιδί μου".

Ότι απεργούν οι δημόσιοι, απεργούσαν και απεργούν, το έχουμε διαπιστώσει. Ή τουλάχιστον απέχουν στις απεργίες, τώρα αν κατεβαίνουν στους δρόμους.... Κάποιοι κατεβαίνουν. Και μπράβο τους! Και πλέον, και οι ιδιωτικοί δεν έχουν επιλογή παρά να κατέβουν κι ας διακινδυνεύουν πολλά. Και φυσικά, εδώ που φτάσαμε, έχουμε και τόσους ανθρώπους που δεν βρίσκονται σε κανένα δίλημμα αν θα κατέβουν ή όχι, αν θα απεργοαποστατήσουν, τους λεγόμενους "ανέργους". Βεβαίως, βεβαίως. Και για να λαϊκήσω (στην τελική, γιατί όχι;), σε λίγο θα 'ναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους διαδηλωτές (μπα, δε λαΐκησα, αυτό το λένε και οι πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις).

Το θέμα και ο προβληματισμός μου, μονίμως, είναι : τι κάνει η απεργία; Τα μέτρα τους, πάντα τα παίρνουν. Ακόμα κι αν κάνουν πίσω, θα τα πάρουν πλαγίως, υπογείως και εμμέσως (βλ. δώρα Χριστουγέννων-Πάσχα που επρόκειτο να κοπούν στον ιδιωτικό, και αποσύρθηκε τότε το μέτρο, και μας μπήκαν 5 άλλες -χειρότερες- καμπάνες). Οπότε, τι πίεση να πω ότι προκαλείται;
Αλήθεια, στα σχόλια -που ελπίζω να με τιμήσετε με αυτά και το λέω χωρίς ίχνος ειρωνείας- θα 'θελα κάποιος να μου εξηγήσει, που εντοπίζουμε την πίεση...

Μπορεί, σε μια άλλη χώρα, με πολιτικάντηδες λιγότερο παραχαϊδεμένους από τους δικούς μας, τα μπαράζ απεργιών να 'χαν μια ουσιαστική σημασία. Μπορεί με την πίεση να 'πέφταν μέτρα, να κινητοποιούνταν να βελτιστοποιήσουν τις αλλαγές, να 'πέφταν καρέκλες και Υπουργεία. Και κυβερνήσεις. Ναι.

Αλλά... ΑΛΛΑ! Εδώ είναι Ελλάδα. Και 'δω έρχεται η απάντηση στην εύλογη ερώτηση "Κι αν δεν απεργήσουμε, τι θα κάνουμε; Θα κοιτάμε με απάθεια; Πρόβατα θα 'μαστε;" (οκ, δεν ήταν μία ερώτηση :P ). Μα φυσικά να απεργούμε (έστω και για την ψυχή της μητρός μας) αλλά να ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΙΟΛΑΣ. ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ (και στ'αλήθεια τσιρίζω τώρα που γράφω) ΝΑ ΨΗΦΙΖΕΤΕ Ό,ΤΙ ΝΑ ΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΖΗΤΑΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ;  Ουφ!

Δε με νοιάζει αν το λένε Σαμαρά ή Κανάκη αυτόν που μας παίζει σαν μπαλάκι του τέννις με ρακέτα την "κρίση". Με νοιάζει που είναι κι αυτός ένας που μας έφερε ως εδώ. Και η επιλογή του λαού να τον φέρει στην εξουσία, ή τέλος πάντων να τον ημι-φέρει, και να τιμωρήσει (εντελώς όμως τιμωρήσει) τους προηγούμενους επίσημους χασάπηδες, μας οδήγησε στο να μας κυβερνούν αμνοί (μμμμμμμμ καλά) και χασάπηδες παρέα. Α! Και ο Κουβέλης (να μαζεύει τα αίματα με τη vileda).

Και δε με νοιάζει, αν η εναλλακτική ήταν ο Τσίπρας. Δε με νοιάζει πως θα έλεγαν την εναλλακτική, αρκεί να υποστήριζε τη διαβίωση ( δε μιλάω καν για συμφέρον πλεόν) του λαού (αλλά μακριά από οτιδήποτε ρατσιστικό...βλέπετε, δεν αντέχω καν να πιάσω αυτό το θέμα, πονάει πολύ) .

Λέει ο Σάμυ, δε θα κόψει άλλο μισθούς και συντάξεις. Όταν τα 'λεγε ο Τζέφρυ, μου 'βγαινε ο καφές απ'τη μύτη. Τώρα είναι σαν ένα αστείο που κάποτε είχε πλάκα και τώρα έχει φτάσει επίπεδα Σεφερλή.

Και τελικά, όταν μας δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουμε, με μια ψήφο, γιατί το κάνουμε λάθος; Συνεχώς και συνεχώς. Ξανά και ξανά!!! Και να πω και το άλλο: λαοθάλασσα στο Σύνταγμα οι διαδηλωτές, λαοθάλασσα όμως και στις προεκλογικές στο Ζάππειο (ή όπου τεσπά τα μαντρώνουνε τα πρόβατα). Δηλαδή, θα μου πεις, ότι (αν εξαιρέσουμε τα ΔαπιτοΠασπιτάκια και τους λοιπούς αυτούς, μακριά από μας όλα αυτά, αριστερά, δεξιά και κεντρώα) αυτοί που μαζεύονται, χειροκροτούν τον αυτοκράτορα και κουνάν χαρωπά τα ζημαιάγκια, δεν είναι οι ίδιοι που διαδηλώνουν (σοφά) για το δίκιο τους την άλλη μέρα; Γιατί, οι των συμφερόντων εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες, σε προεκλογική του Μπένυ, δε νομίζω να γίνονται ένα με το πλήθος. Άρα είναι απλός και πονεμένος κόσμος που βλέπουμε στα πανοραμικά πλάνα. Και κάπως έτσι, παραχαΪδεύουμε τα παιδιά αυτά, και όσο κι αν διαδηλώσουμε μετά, ξέρουν ότι πάλι θα πάρουν την ψήφο τους. Κι αν αυτή η ψήφος μια φορά παραστρατήσει, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικιά τους θα 'ναι.













My job here is done...
0

3000μ.Χ.

Κανείς δε θα θυμάται ότι ζήσαμε. Δε θα είμαστε καν σκόνη.
Αυτό που θα λένε για τον κόσμο μας, θα 'ναι ιστορία. Ιστορία μαύρη που θα μαθαίνουν σε παιδιά με το ζόρι όπως πάντα. Ιστορία γεμάτη μίσος και μαύρα γεγονότα, πολέμους και βία και κακό.

Κανείς δε θα θυμάται ότι ζήσαμε, ότι πονέσαμε, ότι χαρήκαμε. Κανείς δε θα θυμάται ό,τι ζήσαμε.
Θα μείνει πίσω μια ενέργεια, μια ενέργεια που μεταφέρεται εδώ και χιλιάδες χρόνια από άνθρωπο σε άνθρωπο. Άλλοτε φθίνει, άλλοτε ενισχύεται, ποτέ δε χάνεται, ούτε καν μες στη φωτιά, τη στάχτη και το  αίμα.
Έτσι θα μεταφερθεί κι από μας. Και η αγάπη λοιπόν, θα πάρει και μια χροιά δικιά μας. Ένα δικό μας χρώμα στον καμβά της. Η αγάπη θα πάρει και μια δικιά μας μορφή στη δικιά της ιστορία.
Εγώ τη βάφω στο χρώμα της λεβάντας και της δίνω το σχήμα ενός τραπεζιού που συναντιούνται αγαπημένοι φίλοι σ'ενα μπαλκόνι με θέα θάλασσα (δεν έχουμε ούτε λεβαντί τραπέζι, ούτε μπαλκόνι, ούτε θέα θάλασσα!!!).
0

Murphy's right?

Καλημερα.

Μετα απο πολλους εφιαλτες κατα τη διαρκεια της νυχτας (οχι, δεν εφαγα βαρια το βραδυ- αυτο που στην υφηλιο οι εφιαλτες οφειλονται στο υποσυνειδητο αλλα στην Ελλαδα οφειλονται στο ξαναζεσταμενο μουσακα....), απΕφασισα να σας μιλησω για το νομο του Μερφυ.

Δεν μπορει, ολοι καποια στιγμη στη ζωη μας σκεφτηκαμε οτι αυτος ο "νομος" θεσπιστηκε ακριβως για να κανει τη δικη μας συγκεκριμενα ζωη δυσκολη. Αλλοι τον ονομαζουν ως
"η τυχη μου η χορευτρια", "Θεε, γιατι με πτυεις;", "Τι αμαρτιες πληρωνω;", "Το συμπαν συνομωτει εναντιον μου, Κοελιο talk to the hand." κτλ. Περιττο να σας πω οτι ουτε ο Θεος, ουτε η τυχη, ουτε το συμπαν ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ Ο ΚΟΕΛΙΟ, εχουν καμια διαθεση να παιξουν με τις ζωες μας και τα νευρα μας! Shit happens.

Και τα σκατα διαφερουν (δε θα το κανω μεταφορα, ουτε εγω δεν αντεχω τοσο κυνισμο!), αλλα παραμενουν σκατα.

Κι αφου συνεφερουμε λιγο τα στομαχια μας, συνεχιζω. Ο,τι ασχημο μας συμβαινει,μικρο, μεγαλο, ασημαντο ή τραγικο θα τιμηθει απο το μηχανισμο ψυχολογικης μας ομοιοστασης,με ενα σοκ. Το σοκ μπορει να ναι δυο δευτερα, μπορει να ναι και εννεα μηνες (ο μ.ο. της περιοδου του πενθους). Η φραση αυτη, με εχει σημαδεψει. Ηταν το τελευταιο πραγμα που εγραψε η μαδα μου, απευθυνομενη σε μενα, σε ενα γραμμα αποχαιρετισμου. Φυσικα μου την ειχε πει πολλες φορες πριν οπως και το οτι δε μας σκοτωνει μας κανει πιο δυνατους και οτι η ζωη μας δινει μονον οσα αντεχουμε. Το τελευταιο με εχει βοηθησει πολυ! Ειναι στιγμες που δεν αντεχω και σκεφτομαι οτι για να ζω, ακομα αντεχω και το αντιστροφο!!!

Τελος παντων! Στο νομο μας... Ξερω οτι ειναι δυσκολο να σας πεισω οτι το να πεσει το λαπ τοπ μεσα σε βροχονερα λιγο πριν την παρουσιαση project στους σημαντικους εκεινους πελατες στη δουλεια, ΔΕ ΤΟ ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΥΧΗ. Το να γνωρισει ο μελλοντας συζυγος σου τον απολυτο
ερωτα δυο εβδομαδες πριν το γαμο, ΔΕ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΝΥΦΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Το να σπασει το στυλο την ωρα που γραφεις Φυσικη Κατευθυνσης, να χυθει ολουθε στο τετραδιο μελανι και να χεις δυο λεπτα πριν παραδωσεις, ε ΔΕ ΤΟ ΛΕΣ ΟΤΙ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!

Επειδη υπαρχουν πολλες τραγικες περιπτωσεις για τις οποιες δεν μπορω να βρω ακρη και λογο και τροπο να ειναι θετικες, δε λεω οτι ολα γινονται για καποιο λογο. Καποια πραγματα δε γινονται για κανεναν απολυτως λογο και το μονο που προκαλουν ειναι καταστροφη. Απο το γεγονος ομως και τις συνεπειες του, ειναι στο χερι μας να αντλησουμε σοφια και να μην αφησουμε ενα παθημα να μεινει απλως παθημα, αλλα να το κανουμε μαθημα.

Χωρις να μοιρολατρω λοιπον, ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ η ζωη ξερει.που σε παει. Λυπασαι που δεν πηγε καλα με εκεινη την γκομενα το καλοκαιρι, αλλα το Σεπτεμβρη θα γνωρισεις τον ερωτα της 18χρονης ζωης σου. Μεχρι τον Δεκεμβρη που θα τον ξαναγνωρισεις.

Λυπασαι που δεν περασες στη σχολη που ηθελες αλλα σε εκεινη με τα χαμηλα μορια που δεν ηξερε κανεις. Σε τρια χρονια βλεπεις απογοητευμενους αυτους που τελειωσαν τη σχολη που ηθελες ενω εσυ εισαι κατενθουσιασμενος με την outsider δικη σου!

Λυπασαι που δεν πηρες τη δουλεια που ηθελες και τη χρειαζοσουν τοσο πολυ αλλα σε δυο μηνες βρισκεις μια καλυτερη και με καλυτερες συνθηκες.

Δεν ειναι ευκολο να βλεπεις τον ηλιο πισω απ'τα μαυρα συννεφα οταν σε λουζει η καταιγιδα και δεν κρατας ομπρελλα. Αλλα ξερεις οτι δεν μπορει, θα σταματησει να βρεχει καποτε...

Και ερχεται η κλισε φραση: ΚΑΙ ΘΑ ΒΓΕΙ ΤΟ ΟΥΡΑΝΙΟ ΤΟΞΟΟΟΟΟΟΟ
Ουιουουιιιιι
2

Να σε λένε Γαλάτεια...

Αν σε λένε Γιώργο, Γιάννη, Μαρία ή Ελένη, το χειρότερο γύρω απ'το όνομά σου είναι ότι όταν ακούς κάποιον να το φωνάζει, δεν ξέρεις πάντα αν αυτός ο κάποιος φωνάζει εσένα!

 Τι γίνεται όμως όταν σε λένε Γαλάτεια; 
Read more
Subscribe to: Posts ( Atom )