3rd day of Christmas resolution
Μέχρι να γίνει αυτό, αποφάσισα να κάνω ακόμα περισσότερες αλλαγές στο lifestyle μου. Χθες ήπια, έπινα όλη τη μέρα. Συνοδεία φαγητού, συνοδεία σκέψεων πιο μετά. Έχω μία ένοχη σχέση με το ποτό. Μου αρέσει. Αλλά χθες ένιωσα για πρώτη φορά ότι με πίνει αυτό. Έχω το χειρότερο hangover στα 26 μου χρόνια. Και είμαι 26, δεν είμαι πια 18 που γυρίζαμε στις 7 το πρωί και συνεχίζαμε ακάθεκτοι. Και δε θέλω κιόλας, δε μου χρειάζεται. Αποφάσισα λοιπόν ποτό μόνο με το φαγητό και μόνο αν είναι κάποιο κρασί που συμπαθώ ιδιαιτέρως.
So far έχω κόψει binge-eating, binge-drinking, binge-smoking (my cigars). Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολύ μέτρο. Αλλά είμαι 26 και το επαναλαμβάνω όχι τόσο με στεναχώρια αλλά με ευθύνη. Νιώθω ότι περνάω στην άλλη άκρη, των ενηλίκων. Γιατί μέχρι τα 25 είμαστε κάπου στο μεταξύ, "νεαροί ενήλικες". Δεν είναι μόνο ο αριθμός που μου κάνει τη διαφορά, αλλά ο άνθρωπος μέσα μου αλλάζει.
Από τα σχέδιά μου για το μέλλον μέχρι την επαφή και την αναζήτηση για συντροφικότητα. Ακόμα και η επαφή μου με τα παιδιά έχει αλλάξει. Δύο ημέρες τις πέρασα παίζοντας με δυο αξιαγάπητα παιδάκια και πολύ αυθόρμητα σχολίασα ότι αυτά ήταν τα καλύτερά μου Χριστούγεννα. Αυτά που πέρασα δίπλα στα μωρά. Και σχολιάστηκε κιόλας πόσο καλά τα πάω με τα παιδιά. Ποιά; Εγώ! Δεν είναι ότι θέλω παιδιά από τώρα, αλλά νιώθω τη μεταστροφή. Μπορεί και να θελήσω παιδιά στα 30 μου. Σε 4 χρόνια.
Χαίρομαι που δεν είμαι πια 18. Δε θέλω να 'μαι πια το Γαλατειάκι. Μου θυμίζει κάτι παλιό και κάτι μικρό που υπάρχει μόνο σε φωτογραφίες. Χαμένο, χωρίς να ξέρει που βαδίζει. Εγώ όμως ξέρω. Είμαι η Γαλάτεια και έχω πλάνο. Baby steps, tiny steps but I'm going somewhere.
