Η καρδιά ψηλώνει πάντα αφού πονέσει

Δε γουστάρω τα μελό. Και μάλιστα διάβαζα ένα blog που είχα μικρή, το τι γέλιο έκανα... Τι ακριβώς σκεφτόταν το χαώδες μυαλό μου όταν έγραφα για σκοτάδια και πέπλα;
Εδώ, στην πραγματικότητα, μεγαλώνουμε στο φως. Ο λυρισμός είναι ο πιο εκλεπτυσμένος τρόπος να περιγράψεις το πεζό.



Αλλά...

Σκεφτόμουν τον κυνισμό που έχω κατακτήσει. Που βλέπω έναν άνθρωπο να πονάει και τον αναλύω σε bullets και σημεία. Που αναλύω τον πόνο του. Σαν μια ειδικός, μου είπε η φίλη μου και με ταρακούνησε.

Υπάρχει διδακτορικό στον πόνο; Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το μυαλό εκπαιδεύεται να αναλύει τον πόνο όσο η καρδιά τον βιώνει. Κι αφού πονέσει κάθε κύτταρό σου, τότε το μυαλό θα σε σηκώσει ψηλά, πιο ψηλά από ποτέ. Γιατί είχες μια νίκη. Κάθε μέρα είναι μία νίκη ακόμα.

Δεν είναι δα πως ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Το 'χουμε ξαναπεί, θα ζούσαμε υπέροχα χωρίς διαστημικά σκουπίδια στις ζωές μας, χωρίς τοξικά απόβλητα στις ψυχές μας, χωρίς απώλειες στις απώλειες.

Βαρέθηκα να χάνω στη ζωή για να κερδίζω τρόπαια στην ψυχή.

Αλλά...

Πόσα ακόμα θα μας μάθεις ροή της μικρής ζωής μας; Θα ευχόμουν να μας τα μάθεις όλα, ως άνθρωπος διψασμένος για γνώση, όμως λένε να προσέχεις τι εύχεσαι. 

Δεν ξέρω αν πονάει η καρδιά όταν ψηλώνει, σίγουρα ψηλώνει αφού πονέσει. Και χτυπάει και πιο δυνατά, πιο στοιβαρά αν και πιο βαριά. Ωριμάζει κι η καρδιά.

Για το τέλος...

Μου αρέσει να γελάω  με κάθε ευκαιρία. Να αστειευτώ, να δω χαμόγελα, να νιώθουν οι γύρω μου ανάλαφροι...Joyful! Με γεμίζει. Γιατί η άλλη όψη του νομίσματος όλων μας είναι σκουριασμένη λίγο έως πολύ. Ας γυαλίζουμε την μία καλή μας όψη.


Post a Comment

Any comments?